کد مطلب:304465 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:179
انگیزه فاطمه در دفاع از علی
چه كینه ای از ابوالحسن علی(ع) داشتند كه او را این چنین وانهادند؟ به خدا سوگند كینه شان از سوزش تیغِ باطل برانداز او، و، بی باكی اش از مرگ و؛ صلابت و سرِ سختی اش در سركوبیِ دشمن، و خشم آوردنش در راه خدا بود.
فاطمه(س)، بانوی بزرگواری كه همواره در متن زندگی و در ژرفای خِرَد و احساس هر انسانِ پاك نهادی حضور دارد، جز برای خدا، پیامبر(ص) و آرمان متعالی او، یعنی علی و اسلام زیست نكرد. بانویی كه بشریت را با روح بلند و خردِ والا و عاطفه پاك و منطق نیرومند و موضعِ به حقِ خویش درس زندگی آموخت؛ بی آن كه انتظاری از آنان داشته باشد.انسانِ دین مداری كه جز در راه حق گام ننهاد،وتنها ازباطل وباطل كاران به خشم آمد:
إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لاَ نُرِیدُ مِنكُمْ جَزَاءً وَلاَ شُكُوراً. [1] همانا شما را برای خشنودی خدای می خورانیم؛ از شما پاداش و سپاس نمی خواهیم.
بانویی كه همه توجّه او اسلام نبوّت، و بالاترین تلاش اش تحقّق و عینیّت آن بود. فاطمه ای كه گریه اش برای دین بود، نه برای خویش، شادی اش برای خدا بود و خشم اش برای حقّ، نه بر اساس رابطه خویشاوندی، و گامهایش، در سمت و سوی رسالت و به جای پای پیامبر بود؛ «مِشْیَتُها مِشْیَتهُ رَسُولِ اللَّهِ(ص)». از همین روست كه «سرورِ» زنان جهان شد، و در میدان «سِباق»، سَبَقَ بندگی را از همگان دررُبُود.
فاطمه(س)، نمادی از تعهّد دینی، و شجاعت اش شجاعتِ ایمانی و مكتبی بود، و حزن و اندوهش نیز برای دین و آیین، و اشكهایش در راهِ اعتلای اسلام بود، به رغم همه ستم ها و آزارها كه دید، سخنان و موضع گیریهایش، تنها دفاع از آرمانِ بزرگ اسلام بود؛ یعنی بازستاندنِ حقِّ علی در خلافت پیامبر(ص) كه در غدیر اعلام شده بود. آن بزرگوار، دفاع از علی(ع) را تعهّد اسلامی و تكلیف الهی خود می دانست، برای همین تا پایان عمر در كنار او ماند و در این راهِ پر خطر، با صلابت و احتشام ایستاد. از همه رنجها و دردهایش چشم پوشید، در جمع مسلمانان سخن گفت و با زنان مهاجر و انصار به گفت وگو نشست و گلِه گزاری كرد و مردانِ شان را سرزنش نمود، تا حق پایمال شده علی را به همگان یادآور شد. اِقدام به موقع او و حمایت های فداكارانه اش از علی(ع). به دفاع از حق بود، نه به انگیزه رابطه زناشویی و خویشاوندی، حتّا در درگیری جانانه اش با غاصبانِ «فدك» موضوعات و مسایل شخصی را مد نظر نداشت. و این حقیقتی است كه «ابن ابی الحدید معتزلی» شارح نهج البلاغه، بدان اشاره كرده است؛ وی از استاد خود آورده است كه: «فدك» دریچه ای به سوی خلافت و نمادی از حق جانشینی پیامبر(ص) بود؛ یعنی مطالبه «فدك» درخواست حقّی مشروع و مقابله با انحرافی بود كه پس از وفات پیامبر(ص) در فلسفه سیاسی اسلام. آغاز گشته بود. بر این اساس، آن چه را كه درباره علی(ع) فرموده است و زنان مهاجر و انصار را از آن آگاه كرده، انجام یك تكلیف دینی و دفاعی الهی بود؛ دفاعی كه اگر آن روز انجام نمی گرفت، امروز، حقیقت دین و حقانیّت نبوّت و راه و رسم شریعت، بر باد رفته بود.
فاطمه(س)، بانوی بزرگواری كه همواره در متن زندگی و در ژرفای خِرَد و احساس هر انسانِ پاك نهادی حضور دارد، جز برای خدا، پیامبر(ص) و آرمان متعالی او، یعنی علی و اسلام زیست نكرد. بانویی كه بشریت را با روح بلند و خردِ والا و عاطفه پاك و منطق نیرومند و موضعِ به حقِ خویش درس زندگی آموخت؛ بی آن كه انتظاری از آنان داشته باشد.انسانِ دین مداری كه جز در راه حق گام ننهاد،وتنها ازباطل وباطل كاران به خشم آمد:
إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لاَ نُرِیدُ مِنكُمْ جَزَاءً وَلاَ شُكُوراً. [1] همانا شما را برای خشنودی خدای می خورانیم؛ از شما پاداش و سپاس نمی خواهیم.
بانویی كه همه توجّه او اسلام نبوّت، و بالاترین تلاش اش تحقّق و عینیّت آن بود. فاطمه ای كه گریه اش برای دین بود، نه برای خویش، شادی اش برای خدا بود و خشم اش برای حقّ، نه بر اساس رابطه خویشاوندی، و گامهایش، در سمت و سوی رسالت و به جای پای پیامبر بود؛ «مِشْیَتُها مِشْیَتهُ رَسُولِ اللَّهِ(ص)». از همین روست كه «سرورِ» زنان جهان شد، و در میدان «سِباق»، سَبَقَ بندگی را از همگان دررُبُود.
فاطمه(س)، نمادی از تعهّد دینی، و شجاعت اش شجاعتِ ایمانی و مكتبی بود، و حزن و اندوهش نیز برای دین و آیین، و اشكهایش در راهِ اعتلای اسلام بود، به رغم همه ستم ها و آزارها كه دید، سخنان و موضع گیریهایش، تنها دفاع از آرمانِ بزرگ اسلام بود؛ یعنی بازستاندنِ حقِّ علی در خلافت پیامبر(ص) كه در غدیر اعلام شده بود. آن بزرگوار، دفاع از علی(ع) را تعهّد اسلامی و تكلیف الهی خود می دانست، برای همین تا پایان عمر در كنار او ماند و در این راهِ پر خطر، با صلابت و احتشام ایستاد. از همه رنجها و دردهایش چشم پوشید، در جمع مسلمانان سخن گفت و با زنان مهاجر و انصار به گفت وگو نشست و گلِه گزاری كرد و مردانِ شان را سرزنش نمود، تا حق پایمال شده علی را به همگان یادآور شد. اِقدام به موقع او و حمایت های فداكارانه اش از علی(ع). به دفاع از حق بود، نه به انگیزه رابطه زناشویی و خویشاوندی، حتّا در درگیری جانانه اش با غاصبانِ «فدك» موضوعات و مسایل شخصی را مد نظر نداشت. و این حقیقتی است كه «ابن ابی الحدید معتزلی» شارح نهج البلاغه، بدان اشاره كرده است؛ وی از استاد خود آورده است كه: «فدك» دریچه ای به سوی خلافت و نمادی از حق جانشینی پیامبر(ص) بود؛ یعنی مطالبه «فدك» درخواست حقّی مشروع و مقابله با انحرافی بود كه پس از وفات پیامبر(ص) در فلسفه سیاسی اسلام. آغاز گشته بود. بر این اساس، آن چه را كه درباره علی(ع) فرموده است و زنان مهاجر و انصار را از آن آگاه كرده، انجام یك تكلیف دینی و دفاعی الهی بود؛ دفاعی كه اگر آن روز انجام نمی گرفت، امروز، حقیقت دین و حقانیّت نبوّت و راه و رسم شریعت، بر باد رفته بود.
[1] سوره انسان، آيه 9.